En xuño de 2015, un neno de sete anos, próximo á morte, foi admitido á unidade de queimados do hospital universitario de Ruhr, en Bochum, Alemaña. Perdera a capa superior da pel no 60% do seu corpo, e os médicos xa barallaban tratamentos paliativos. Non era unha queimadura: sufría unha condición xenética rara chamada epidermólisis ampollosa que resulta nunha pel extremadamente sensible. Ás veces chámase pel de bolboreta, porque o tecido sofre úlceras e pode desprenderse ao menor contacto. A súa situación empeorara repentinamente ao adquirir unha infección pola superficie descuberta. Pero viviu.
Os cirurxiáns cubriron o 80% do corpo do neno co seu epidermis nova, en varias operacións ao longo duns meses. “Hoxe xoga ao fútbol, e cando cae as súas feridas péchanse ao cabo de dúas semanas, como un neno normal”, di Tobias Rothoeft, o seu médico en Alemaña. Non é pel perfecta, xa que non presentará unha distribución normal de lanuxe e probablemente careza de glándulas sudoríparas, sinala José Luis Jorcano, un investigador alleo a este estudo da Unidade Mixta de Enxeñería Biomédica. Con todo, os autores afirman que a pel si é elástica, non produce picores e non necesita crema, o cal é un logro importante para calquera transplante dérmico.“Non había un tratamento alternativo para este neno”, asegura De Luca. Segundo os médicos, os pais aceptaron a terapia experimental porque o seu fillo “estaba en perigo de morte”. Así que lle tomaron a biopsia: catro centímetros cadrados de pel da íngua, unha das poucas zonas onde non presentaba feridas. A mostra foi enviada a Módena, onde o equipo de De Luca aplicou o tratamento retroviral e, durante o mes seguinte, cultivou o tecido ata obter case un metro cadrado de pel sa. Como medida de precaución, os científicos secuenciaron o xenoma completo para asegurarse de que o xene viral non se inseriu en rexións de ADN asociadas ao cancro de pel.
David Pérez Rodríguez 4ºA
No hay comentarios:
Publicar un comentario