~Medicamentos Transxénicos: A Insulina~ Sofía

A diabetes é unha enfermidade caracterizada pola incapacidade do organismo de producir insulina ou de utilizar esta hormona adecuadamente, o que provoca que o sangue porte un exceso de glicosa que, a longo prazo, acaba danando múltiples órganos de todo o corpo. En consecuencia, os afectados –máis de 422 millóns de persoas en todo o mundo– ven abocados a tomar tratamentos para controlar os seus niveis de glicosa. É o caso dos millóns de pacientes que deben administrarse inxeccións de insulina, polo xeral a diario. Tamén daqueles que recorren ás ‘bombas de insulina’, que aínda que non son tan ‘dolorosas’ non están exentas de complicacións e molestias. Con todo, poida que haxa unha alternativa moito máis inocua.

E é que investigadores da Universidade de Carolina do Norte en Chapel Hill (EE. UU.) desenvolveron células sintéticas que, de maneira similar a como fan as células beta dos illotes pancreáticos de forma natural, liberan insulina no sangue cando detectan un aumento dos niveis de glicosa. Concretamente, o estudo, e levado a cabo con modelos animais –ratos– de diabetes, demostra que unha única inxección destas células beta artificiais é suficiente para lograr uns niveis normais de glicosa en sangue e mantelos durante cinco días. Un beneficio que, con obxecto de evitar toda inxección dolorosa e segundo esperan os autores, tamén se conseguirá coa colocación de parches cutáneos cargados con estas células sintéticas.
O desenvolvemento de pastillas de insulina supón un auténtico reto para os investigadores. E é que esta hormona é unha molécula cun tamaño demasiado grande, polo que cando se administra por vía oral adoita ser destruída polos ácidos e encimas dixestivos antes de que alcance o torrente sanguíneo. O problema pricipal, non é a suministración oral de insulina, senón que non son capaces de inducir un control inmediato e eficiente dos niveis de glicosa. Algo que si conseguen as células beta naturais. Tal é así que o transplante destas células podería ser a solución definitiva para a diabetes.


Para tratar de liquidar todos estes problemas, os autores deseñaron unhas células sintéticas que imiten a función das células produtoras e liberadoras de insulina: as células beta dos illotes pancreáticos. Para iso, crearon unhas células cunha dobre membrana lipídica –una das características celulares máis universais– e enchéronas cunhas vesículas especiais cargadas de insulina.
En definitiva, as novas células funcionan. E para o seu posible uso futuro en humanos, os autores están a deseñar un parche que, aplicado sobre a pel, sexa capaz de liberar a insulina cargada nas células tras detectar calquera elevación da glicosa sanguínea.

Vacinas comestibles

Vacinas sen picadas din os especialistas que despois da auga potable,  son o método que máis preveu as enfermidades infecciosas. As vacinas tradicionais son preparadas co axente patóxeno. O principio en que se basea a vacinación é que o axente patóxeno modificado non provoque a enfermidade, pero estimule a resposta inmunolóxica que deixará en “alerta” ao sistema inmune. Demostrouse que en moitos casos non é necesaria a presenza do microorganismo completo e que basta con introducir no corpo algunha das proteínas do axente responsables de desencadear a resposta inmune.
A ventaxa deste método é que se evita o contacto co patóxeno, mesmo durante a produción da vacina. Mediante este procedemento, en 1986 xurdiu a primeira vacúa recombinante contra a Hepatite B, a través da produción en fermentos dun antíxeno do virus causante desta enfermidade.   Na actualidade, os científicos están a agregar unha nova posibilidade para o deseño de vacinas: facelas comestibles! A idea destas investigacións en enxeñería xenética que utilizan froitas ou bacterias lácticas, é desenvolver unha mazá ou un yogurt que posúa unha única diferenza cos produtos homólogos que se consomen habitualmente: a presenza dunha proteína capaz de iniciar a resposta inmune no organismo. Vacinas en plantas comestibles da mesma forma en que a biotecnoloxía introduce certos xenes nos vexetais para facelos tolerantes a herbicidas ou resistentes a secas e pragas, actualmente estase  ensaiando a modificación do xenoma dalgunhas plantas comestibles de maneira que produzan certas proteínas inmunoxénicas do patóxeno. Desta forma, cando as plantas son inxeridas, desencadean a resposta inmune que confire inmunidade contra os axentes patóxenos específicos. A través deste procedemento o tecido vexetal pode empregarse como vacúas comestibles para seres humanos e outros animais. Demostrouse que esta idea é viable usando diversas proteínas bacterianas e virales. De feito, hai xa algúns anos que se producen diversos antígenos en plantas modificadas por enxeñería xenética. En moitos casos, demostrouse que os antígenos expresados en plantas transxénicas induciron respostas inmunes cando foron administrados tanto con inxeccións, como por vía oral en animais de laboratorio. Tamén deron bos resultados as probas clínicas realizadas en voluntarios humanos nas cales os antíxenos consumidos por vía oral a partir de tecido vexetal foron capaces de inducir unha importante resposta inmune. Por esta razón considérase que as vacinas preparadas en plantas teñen un gran potencial.


           

Daniel Moura González

A INSULINA E AS BACTERIAS TRANXENICAS - Álex Fornos

A insulina e as bacterias transxénicas 

-Antes da aparición da insulina humana actual, aos diabéticos administrábaselles insulina de porcos e vacas. Aínda que estas insulinas eran moi parecidas á humana, algúns dos seus compoñentes (os aminoácidos) eran lixeiramente diferentes e levaban a algúns diabéticos a consideralas estrañas. Isto levaba á produción dunha reacción inmune en contra da insulina, que producía reaccións adversas (tales como alerxias) e terminaba sendo ineficaz. Nos anos 80 tivo lugar un fito para a medicina: a produción e comercialización da insulina humana (insulina recombinante ou biosintética) grazas aos avances conseguidos en enxeñería xenética. Como foi posible a produción en grandes cantidades de insulina humana sen ter que extraela de humanos? Os pasos foron os seguintes: Illouse e cortouse o xene produtor da insulina humana do resto de ADN humano. Inseriuse devandito xene na bacteria Escherichia coli. Potenciouse a multiplicación das E. coli transxénicas que producían insulina en cultivos bacterianos para obter un gran número delas. Desa poboación de E. coli extraíase a insulina producida. Na actualidade o patrón básico segue sendo o mesmo aínda que se utilizan outras bacterias a parte da E. coli, como o fermento do pan. Grazas a esas bacterias transxénicas, foi posible a comercialización a nivel mundial da insulina humana. Ao ser propia da nosa especie, non tiña os riscos das insulinas de vacas e porcos e como a obtención era moito máis rápida e eficiente, o prezo da insulina baixou enormemente. Hoxe, millóns de diabéticos adminístranse o que unha bacteria transxénica produce. Sen polémicas, sen medos pero, iso si, sen que a maioría deles coñezan a fonte da súa insulina.

 

Álex Domínguez Fornos 4ºA ESO

MEDICAMENTOS TRANSXÉNICOS, Olga

QUE SON?

- Os medicamentos transxénicos son aqueles modificados xenéticamente con respecto a industria farmacéutica, e dase normalmente en vacunas.

ANFOTERICINA B:

- É un antibiótico e antifúngico extraído dunha bacteria filamentosa, e a súa composición inicial desemboca en dúas formas químicas de expresarse, a Anfotericina A e a Anfotericina B.

- Esta última úsase na medicina para tratar a candidiasis invasiva grave, a micosis sistémica grave, ademáis no tratamento da profilaxis da leishmaniasis visceral. Tamén é o axente máis efectivo coñecido no tratamento da meningoencefalitis. Non é recomendado o seu uso nas mulleres embarazadas e na lactancia.

- O  seu uso excesivo pode causar reaccións como calafríos constantes e moitas náuseas. Xunto co aumento de factores como a creatinina e a pirexia.

Medicamentos derivados de animais transxénicos - Iker

Os animais modificados xeneticamente ou transxénicos, principalmente ratos, frecuentemente saltan das revistas científicas especializadas aos medios xeneralistas de comunicación, que adoitan facerse eco da súa utilización nalgún dos múltiples avances en biomedicina. Con moita menos frecuencia referímonos a animais transxénicos como fonte de proteína para alimentación humana, como é o caso recente do salmón AquAdvantage. Pero o que aínda é menos habitual é relatar o uso de animais transxénicos como fonte de medicamentos, para o tratamento de determinadades enfermidades. Os libros e as revisións clásicas sobre biotecnoloxía animal adoitan referirse a proxectos para obter factores de coagulación sanguínea, hormonas e outras proteínas de interese terapeútico a partir do leite ou outros fluídos corporais de animais transxénicos. Parecería que isto é unha realidade desde hai moitos anos, pero: canto hai de certo en todo iso?

O pasado 8 de decembro de 2015, a FDA (Ou.S. Food and Drug Administration) aprobou un novo medicamento, Kanuma, obtido a partir da clara do ovo de pitos transxénicos, producidos pola empresa Alexion. Kanuma é o nome comercial dunha proteína, unha encima, sebelipasa alfa, producida na clara do ovo de pitos modificados xeneticamente, para o tratamento dunha enfermidade rara, que afecta a nenos e adultos, chamada deficiencia en Lipasa Aceda Lisosomal ( LAL) ou enfermidade de Wolman, causada por mutacións no xene LIPA, situado no cromosoma 10, que porta a información xenética codificada para xerar esta proteína. A enfermidade de Wolman é moi pouco frecuente (afecta a menos de 1 de cada 100,000 nacementos) pero é desgraciadamente incurable e acaba provocando a morte prematura das persoas afectadas. A ausencia desta encima LAL provoca a acumulación de derivados ( ésteres) de colesterol e triglicéridos no sangue, fígado, bazo, cerebro e outros órganos, o que leva a rápida aparición de complicacións metabólicas graves de consecuencias fatais. A administración de Kanuma por vía intravenosa consegue reverter estes síntomas. Kanuma é un exemplo do que se coñece como Terapia de Substitución Encimática (en inglés ERT). Alguén podería pensar que Kanuma é o enésimo medicamento derivado de animais transxénicos. Nada máis lonxe da realidade. Kanuma é soamente o terceiro dunha lista moi corta de medicamentos que teñen a súa orixe en animais modificados xeneticamente, xunto con ATryn e Ruconest, os outros dous medicamentos aprobados anteriormente. A insulina, que con frecuencia cítase, erroneamente, neste grupo, obtense por enxeñería xenética a partir de bacterias.
ATryn foi aprobada pola FDA o 6 de febreiro de 2009. ATryn é o nome comercial dunha proteína recombinante, antitrombina, producida no leite de cabras transxénicas pola empresa GTC Biotherapeutics, Inc. (hoxe rEVO Biologics). A antitrombina recombinante está indicada para previr (non para tratar) a aparición de posibles coágulos ( trombos e embolias) en operacións cirúrxicas ou partos de pacientes afectados pola deficiencia congénita en antitrombina de tipo III ( AT3D), enfermidade relativamente rara (afecta a 1 de cada 2000 nacementos) asociada a mutacións no xene SERPIC1, localizado no cromosoma 1, e que codifica para un potente inhibidor de factores de coagulación sanguínea, como a trombina. A ausencia deste inhibidor provoca a frecuente aparición de coágulos, trombosis e embolias nos pacientes afectados.
Ruconest foi á súa vez aprobada pola FDA o 16 de xullo de 2014. Ruconest é o nome comercial dunha proteína recombinante, inhibidor C1 da esterasa, producida no leite de conejas transxénicas polo grupo industrial Pharming. Ruconest está indicado para tratar os ataques agudos de angioedema hereditario de tipo I, en adultos e adolescentes. O angioedema hereditario de tipo I é unha enfermidade rara que afecta a menos de 1 de cada 100,000 nacementos, asociado a mutacións no xene C1 NH, que codifica para unha proteína reguladora da vía do complemento, encargada de regular respostas inmunes inflamatorias. A ausencia deste inhibidor provoca episodios de edemas ( hinchazón, inflamación) subcutáneos e en tecidos brandos, que son moi dolorosos. Tanto ATryn como Ruconest, como medicamentos obtidos de animais transxénicos, poden substituir ás proteínas correspondentes que tradicionalmente se obtiñan de derivados plasmáticos, do sangue de doantes, moito máis caras e complexas de illar. A produción clásica destas proteínas estaba limitada ás existencias de plasma de doazóns sanguíneas, co risco asociado de transmisión de patógenos causantes de enfermidades infecciosas, coñecidos ou descoñecidos, que poden estar presentes no sangue. Pola contra, Kanuma é o primeiro tratamento dispoñible para o tratamento de pacientes afectados dun déficit congénito de LAL. Nos tres casos trátase de produtos de biotecnoloxía animal, con aplicacións específicas en medicina e obtidos a un custo de produción moito menor que os sistemas tradicionais. Debido á orixe animal destes tres medicamentos é necesario ter en conta, antes de administralos a pacientes, as posibles reaccións alérxicas, de hipersensibilidad que existan a cabras ou leite de cabra ( ATryn), a coellos ou leite de conejas ( Ruconest) ou ao ovo ou os seus derivados ( Kanuma) que, de existir, poderían provocar un choque anafiláctico no paciente. Estas contraindicacións recóllense nas follas informativas de prescrición de cada un destes medicamentos: ATryn, Ruconest, Kanuma. Para finalizar algo que habitualmente se descoñece. Tan afeitos estamos que a maioría de avances en biomedicina ou biotecnoloxía aparezan primeiro en Estados Unidos de América ou Asia que esquecemos que, nestes tres casos, estes tres medicamentos derivados de animais transxénicos, foron autorizados primeiro na Unión Europea, antes de conseguir a súa aprobación pola FDA. En efecto, ATryn foi autorizada pola EMA ( European Medicines Agency), a axencia europea do medicamento, o 28 de xullo de 2006, case tres anos antes que en EEUU. Pola súa banda, Ruconest, foi autorizada pola EMA o 28 de outubro de 2010, case catro anos antes que en EEUU. E finalmente, tamén Kanuma foi autorizada pola EMA o 28 de agosto de 2015, meses antes que fose aprobada pola FDA. A EMA publica regularmente informes e guías sobre os requisitos de calidade e aspectos a ter en conta na produción de substancias con actividade biolóxica en animais transxénicos. Existe algún outro medicamento derivado de organismos transxénicos, como Elelyso, producido para o tratamento por ERT da enfermidade de Gaucher de tipo I, aprobado pola FDA o 1 de maio de 2012, pero non autorizado por parte da EMA. Con todo, neste caso Elelyso deriva non de animais senón de plantas (células de cenoria en cultivo modificadas xeneticamente) transxénicas. Adicionalmente, existen uns poucos medicamentos máis obtidos por métodos de produción non tradicionais en distintas fases de desenvolvemento e ensaios clínicos.

Animais transxénicos

• A ovella 15% humana

O profesor Esmail Zanjani da Universidade de Nevada é o responsable deste animal. 7 anos e 5 millóns de libras esterlinas (7.000.000 de €) foron necesarios para crear este híbrido. Esta ovella permitirá, nun futuro non moi afastado, utilizar os seus órganos para ser transplantados a humanos en caso de necesidade. O fígado, o corazón, os pulmóns, e o cerebro son as partes que máis cantidade de material xenético comparten co ser humano. Os debates sobre a ética e moralidade destes estudos xa están na fala da xente os científicos a favor e na súa contra.

• A vaca que dá insulina

Patagonia I chámase este animal e foi creado en Arxentina en 2007 pola empresa Biosidus. Modificouse a súa estrutura xenética para que producise leite cunha especie de insulina moi similar á que producimos os humanos e necesitan os diabéticos. As vacas producen deste xeito unha molécula que se chama precursora da insulina e que, con tan só engadirlle unha proteína no laboratorio, convértese en insulina normal. A vantaxe fronte a outros estudos é que antes, as vacas que producían insulina no leite morrían envelenadas debido ao exceso desta, pero agora, ao non fabricar realmente a insulina non corren perigo ningún. A insulina utilizada antes proviña do páncreas do porco e era de moita peor calidade. Ademais de ser moito máis cara e difícil de obter

• Os Glofish ou peixes brillantes

Os Glofish son a proba de que ás veces, as modificacións xenéticas non levan a cabo en beneficio da humanidade senón con beneficios puramente económicos. A modificación destes peixes, nun principio, era para detectar a contaminación ambiental, pero debido a que non serviron ao seu labor buscóuselles outra saída menos ética. Estes peixes cebra están modificados cunha proteína procedente das medusas que fai que brillen ante a luz branca ou ultravioleta.

En Canadá y Europa no está permitida la venta de estos peces.

• A ra translucida

En Hiroshima (Xapón) crearon en 2007 unhas ras translucidas cruzando xenes de 2 especies de ras xaponesas. A súa utilidade é a de poder estudar o efecto de químicos nos seus órganos, o desenvolvemento do cancer etc. nestes animais. As ras transparentes ofrecen un método máis rápido e máis barato á hora de realizar diversos estudos xa que ao non ter que diseccionarlo afórrase moito tempo e vidas.

• ANDi o primeiro primate modificado xenéticamente

ANDi é o primeiro primate modificado xenéticamente. Nacido en 2001 leva nos seus xenes unha proteína fluorescente extradita dun tipo de medusa. Esta modificación xenética permite que certas celular sexan fluorescentes ao ser expostas a determinada luz do microscopio. En realidade o único que se buscaba era probar que se pode alterar a secuencia xenética dun ser tan complexo como un primate para introducir daquela outras modificacións que se poidan ser útiles para a cura de determinadas enfermidades como o Alzheimer ou o Cancro. Ao ser un animal tan próximo xenéticamente aos humanos as voces en contra deste tipo de investigación alzáronse por todo o mundo.

• O salmón que máis carne

A empresa norteamericana AquaBounty Technologies estivo investigando estes últimos anos para crear o salmón que eles chamaron AquAdvantage. Este peixe leva incorporado o xene do crecemento do salmón Chinook e provoca que alcance un 200% máis de tamaño que un salmón normal e moito máis rápido. Aínda non está permitida a súa comercialización nin o seu consumo en humanos pero xa están a exportar ovos non fértiles a Canada, o que é un paso máis preto.

• Os porcos que poden doar órganos a humanos

Talvez sexa demasiado pronto para afirmar con rotundidade que isto sexa posible, pero un estudo surcoreano ha avanzado enormemente neste campo. Despois de varios intentos conseguiron crear un porco que produce un antígeno que faría moito máis fácil a aceptación do órgano transplantado por parte do humano receptor. O porco foi chamado Somang-i

• As vacas Belgian blue

Estas raza de musculosas vacas deixámola para o final xa que, realmente, non son un animal transxénico, porque non se modificaron xeneticamente nun laboratorio. A súa existencia é produto da crianza selectiva por parte dos humanos xuntando aos especímenes máis grandes desta raza tentando conservar unha anomalía xenética que provoca a hipertrofia muscular nestes animais. Estas vacas son aptas para o consumo humano e, de boto, din que a súa carne é moi saborosa. Debido á súa condición xenética estes animais desenvolven entre un 15 e un 20% máis de masa muscular, o que se traduce en máis carne polo mesmo prezo.

           

Daniel Moura González

~Manipulación Xénica: Art Caplan~ Sofía

Art Caplan, un dos máis recoñecidos expertos en ética médica en Estados Unidos, falou con algúns entrevistadores sobre os máis importantes avances en xenética e os debates apremiantes que a sociedade debe ter sobre eles.

Clonación de cabalos para polo, edición xenética do ADN para corrixir enfermidades, modificación genetica da agricultura e outros avances científicos polo estilo suceden a diario sen xerar grandes titulares. Durante un recente simposio sobre Medicina Personalizada realizado pola facultade de medicina da Universidade de Harvard, en Boston, entrevistadores falaron co sobre o aburrido que sería a clonación e o disruptivo que chegaría a ser prolongar a vida da xente por encima de 100 anos, así como as vantaxes a futuro da técnica Crispr.

Aclarou que a terapia xenética é unha. Isto é, cambiar os xenes no corpo para curar enfermidades. A enxeñería xenética en animais é outra. Avanzou moito e diso non se fala. Consiste en lograr animais máis fortes, como sucedeu cos cabalos de polo. Tamén está a xenética na agricultura, para facer produtos máis ‘verdes’ e máis nutritivos e iso é aínda un problema. Estamos a facer enxeñería xenética ás sementes e alimentos ou iso está controlado por grandes compañías, e debemos ter discusións sobre iso tamén. E en cuanto a persoas, a clonación humana, non é algo que realmente interese, es se ocorre, ao igual que os "súper bebés", ocorrerá cos nosos bisnetos. Tamén mencionou o tema do envellecemento, pero que sría aburrido, xa que sería extender xeracións.

Tamén aclara dous problemas co CRISPR, o primeiro é que non é tan precisa como un esperaría e podería facerlle dano á xente. O outro é que a xente que a fai vén de compañías que están moi entusiasmadas en promocionar a súa tecnoloxía e danlle máis bombo publicitario do que merecen. E a o igual que hai problemas, tamén lle espera un moi bo futuro e que veremos distintas enfermedades curarse como a hemofilia, ao igual que mellorar o sistema inmune.

O temporal provoca danos por toda Galicia e agrava os efectos dos incendios de outubro - Iker

A auga regresou a Galicia en plena alerta pola seca, pero fíxoo como parte dun fenómeno destrutivo pola súa intensidade. A borrasca Ana, así denominada por acordo das axencias meteorolóxicas oficiais de España, Portugal e Francia -Meteogalicia non ten ese rango, a pesar de ofrecer habitualmente prognósticos máis precisos sobre o territorio galego- trouxo consigo ventos moi fortes, con refachos superiores aos 130 quilómetros por hora nalgúns puntos e intensísimas precipitacións. A combinación de ambos os fenómenos provocou máis de medio milleiro de incidencias durante o domingo, xornada na que chegaron a quedar sen luz uns 20.000 fogares, segundo Gas Natural Fenosa.
Ao redor de 4.000 vivendas e locais abonados a esta compañía eléctrica, maioritaria en Galicia, continuaban a primeiras horas deste luns sen subministración tras unha xornada na que vento e choiva deixaron imaxes que aínda eran inéditas no tempo transcorrido deste outono. O sur e o leste de Galicia foron as áreas máis afectadas por unhas precipitacións que, segundo as estacións de Meteogalicia, chegaron a deixar ata 144 litros por metro cadrado en Ponte Caldelas. Tamén foron reseñables os 130 litros por metro cadrado recolleitos en Entrimo, 128 en Guitiriz, 127 en Lousame ou 120 en Fornelos de Montes. O contraste entre estas fortes choivas e a seca dos últimos meses é evidente: "a borrasca Ana está a deixar nalgúns puntos de Galicia máis choiva da que caeu en todo o mes de novembro", explicaba Meteogalicia este domingo.

Aínda que o temporal impactou por todo o territorio os seus efectos máis visibles producíronse en áreas urbanas. Entre as sete principais cidades galegas os refachos de vento máis intensas rexistráronse en Vigo, onde o aeroporto de Peinador sufriu incidencias durante toda a xornada -seis voos foron desviados-. O refacho máximo de Vigo, de 94 quilómetros por hora, estivo só un pouco por encima da rexistrada na Coruña, onde ventos de ata 91 quilómetros por hora provocaron problemas como a caída de iluminación e outros elementos decorativos do Nadal e múltiples problemas de tráfico. En Santiago, os ventos de máis de 80 quilómetros por hora levaron consigo as cubertas da piscina de Sar e en Lugo regresaron as inundacións a zonas como a rolda dás Fontiñas.

Segundo os datos da Axencia Galega de Emerxencias, os concellos con máis incidentes foron A Estrada, Vigo, Mos, Pontevedra e Lalín, na provincia pontevedresa, e Santa Comba, Boqueixón, Carballo e Outes, na coruñesa. Entre os municipios lucenses os máis afectados foron Chantada e Antas de Ulla, mentres que A Rúa e Verín foron os que acumularon máis problemas en Ourense.

LEIS DE MENDEL

Lei da uniformidade

-Tamén se lle chama Lei da uniformidade dos híbridos da primeira xeración (F1).

-Establece que se se cruzan dúas razas puras ou organismos homocigóticos para un determinado carácter, os descendentes de xenotipo híbrido da primeira xeración filial serán todos iguais entre si (igual fenotipo e xenotipo) e iguais en fenotipo a un dos proxenitores.

Lei da segregación

-Establece que para que ocorra a reprodución sexual , previo á formación dos gametos cada alelo dun par, sepárase do outro membro para determinar a constitución xenética do gameto fillo.

-Os alelos sepáranse antes de que se formen os gametos, na etapa de anafase I da meiosis I, é dicir, cando ocorre a separación dos cromosomas homólogos.

Lei da asociación independente

-Coñécese tamén como a Lei da herdanza independente de caracteres.

-Establece que diferentes trazos son herdados independentemente uns doutros, non existe relación entre eles e por tanto o patrón de herdanza dun trazo non afecta o patrón de herdanza doutro.

-Estes trazos transmítese seguindo as leis anteriores con independencia da presenza do outro carácter. -Só se cumpre naqueles xenes que non están ligados ou que están en rexións moi separadas do mesmo cromosoma.

Na actualidade, aplicáronse as leis de Mendel a moitos dos descubrimentos científicos, xa que grazas a esas bases chegouse ao momento de poder trasplantar os riles, células contra o cancro, atopouse curas para enfermidades importantes como o sarampión, bronquite, febre amarela…

Eva Diéguez Vila

Apps Móviles Pablo Coello

Fitbit é quizais una das máis populares aplicacións para a práctica do fitness. Cun interfaz sinxelo, elegante e práctico con esta app poderás contar os pasos e rexistrar as actividades para axudarche a
alcanzar os vosos obxectivos diarios.
Tamén tes a opción de conectar con amigos ou contactos, así deste modo poderás competir contra eles ou establecer uns exercicios en común para lograr o voso obxectivo.
Esta aplicación non é únicamente para os amantes do fitness, senon tamén é unha opción intelixente para calquer persoa que quera iniciarse neste mundo ou desconectar do día a día cun pouco de deporte.


Pablo Coello