Aplicacións reais das Leis de Mendel : Álex Mendes F. Junior

As leis de Mendel, o pai da Xenética

O estudo da xenética iniciouse antes das leis de Mendel, mais eran estudos primitivos e sen resultados prácticos debido á escolla do material de estudo, que eran en súa maioría moi complexos, animais xeralmente.

O éxito de Mendel débese, en gran parte, a escolla do material para estudo, pois ao usar plantas como base, Mendel conseguía resultados rápidos, un alto número de descendentes, a posibilidade de facer auto-fecundación e aínda gardar sementes para seren estudadas posteriormente.

Mendel naceu na Austria en 1822 co nome de Johann Mendel, pasando a adoptar o nome de Gregor Mendel, en 1847, cando se ordenou a padre, desenvolvendo paralelamente traballos científicos e relixiosos. Era botánico e biólogo, sendo hoxe considerado o pai da xenética. Faleceu en 1884 debido a problemas renais.

Mendel

As Leis de Mendel

Antes de entendermos as leis de Mendel, temos antes que saber o que a Teoría da Evolución, de 1859, de Darwin, ten a ver coas leis de Mendel. A Teoría de Darwin revolucionou a ciencia e a forma como o mundo vía a especie humana, deixando de vela como especie illada das demais.

En resumo, a teoría de Charles Darwin dicía que todas as especies viñan dun único ancestral común, e que ese ancestral foi aos poucos, e lentamente, evolucionando e orixinando todas as especies do planeta.

Así mesmo, esta teoría dicía tamén que un individuo herdaría as características de seus pais en medidas iguais, isto é, 50% de cada proxenitor. Iso foi genial na época, mais trouxen consigo un gran problema que colocaría a teoría en xeque: se a evolución dábase por selección natural do individuo máis adaptado, entendido como superior, este só pasaría metade de súas características para súa descendência. Entón como poderían seus fillos herdar esa superioridade se un dos pais fose inferior?

Iso faría que o individuo fose mediano, nin superior nin inferior! A característica da superioridade non estaría presente no individuo e pronto non pasaría para súa prole, o que é o mesmo que dicir que a evolución non foi pasada adiante.

Paralelo a iso, os anos de 1856 a 1863, Mendel estaba facendo cruzamento en plantas e observando o resultado deses cruzamentos. Neles el observou que cando esas plantas tiñan determinada característica distinta entre si, como a cor dunha ervilha por exemplo, que podería ser amarela ou verde, ao cruzar esas plantas, ao contrario de obter plantas fillas que desen ervilhas de coloración mesturada, como sería esperado de acordo coa Teoría de Darwin (ervilhas verdes e amarelas na mesma planta, ou unha terceira cor formada pola mestura do verde e do amarelo), só unha das cores era mantida, mentres a outra non aparecía. A grande sacada foi cando Mendel volveu a cruzar esa segunda xeración de plantas. Nese momento as dúas cores volveron a aparecer.

Os experimentos de Mendel

Antes de sabermos o que anuncia as leis da hereditariedade, temos que entender como foron feitas as experiencias de Mendel. Non por acaso, Mendel escolleu estudar plantas e animais de pequeno porte, como camundongos ou insectos como abelhas, por teren reprodución rápida. Súa teoría foi baseada nos experimentos que el realizou con ervilhas, tamén de reprodución rápida, e coa vantaxe de poder ter sementes que poderían ser almacenadas para estudos posteriores. Súa metodoloxía foi a seguinte:

De forma didáctica, considere plantas ´´puras``, isto é, que presentan só unha posibilidade en seu DNA para determinada característica: semente amarela por exemplo. Significa dicir que todos os fillos desta planta pura tamén serán puras desde que o cruzamento dela sexa feito cunha outra planta pura. Así Mendel cruzou plantas puras que producían sementes amarelas con puras de mesma característica e observou que as plantas xeradas deste cruzamento só producían sementes amarelas, e fixo o mesmo coas plantas que producían sementes verdes, obtendo o mesmo resultado, e con outras características de ambas as plantas como porte, cor da vaíña, da flor, etc.

Tras eses resultados el cruzou novamente esas plantas, mais desta vez con posibilidades distintas para a mesma característica: plantas que producían sementes verdes con plantas que producían sementes amarelas. Para esas, as posibilidades de memoria el chamou de ´´Factor`` e esa xeración nacida deste cruzamento el chamou de híbridos. Mendel entendeu que as plantas híbridas da primeira xeración de plantas puras aínda presentaban só unha cor de sementes: Amarelas.

Foi entón que el fixo o cruzamento entre híbridas, tendo como resultado plantas que producían sementes amarelas e plantas que producían sementes verdes. Con iso Mendel deduciu que o factor para sementes verdes non desaparecera na primeira xeración, só non tiña se manifestado na planta.

Con iso el observou tamén outros factores, como por exemplo: que as plantas que producían sementes verdes apareceron nunha proporción de aproximadamente 25%, deducindo entón que algunhas características eran dominantes diante doutras e, con iso, a característica que non fose dominante, chamada de recessiva, non iría se manifestar cando a dominante estivese presente, facendo iso só nas plantas puras.

Por fin, el entendeu aínda que para calquera característica, a planta traía dous factores, un herdado da nai e o outro do pai. Actualmente damos a eses factores o nome de Xene, iso porque, naquela época, termos tales como xene, cromossomo, DNA e tantos outros usados actualmente aínda nin existían.

Desta forma, as leis de Mendel presentan o seguinte enunciado:

Primeira Lei de Mendel

Baseada na comprobación da existencia da dominância e da recessividade dos xenes e de que cada gameta carga un xene simple, tamén chamado de Lei da Pureza dos Gametas, seu enunciado di o seguinte: cada característica é determinada por un par de factores herdados un de cada proxenitor.

Segunda Lei de Mendel

Nesa fase de seu estudo, Mendel estaba cruzando máis dunha característica das plantas. El usou plantas puras con sementes amarelas lisas (VVRR), trazos dominantes, e plantas tamén puras con sementes verdes e rugosas (vvrr), estes sendo trazos recessivos. O estudo desas dúas características Mendel chamou de Diibridismo, e o resultado dese cruzamento xa era esperado, todas as plantas producían sementes amarelas lisas, pois estes factores eran dominantes e as características recessivas non aparecerían na presenza deses factores (VvRr).

Terceira Lei de Mendel

Tamén chamada de Lei da Distribución Independente, di que cada factor puro para cada característica é transmitida á xeración seguinte de forma independente unha da outra seguindo as dúas leis anteriores. Os híbridos posúen o factor recessivo, mais este é encuberto polo factor dominante.

A terceira Lei é tida como un resumo das dúas leis anteriores, por iso hai autores que non a levan en conta. Ten aínda aqueles que consideran que as leis de Mendel son dúas e non tres, aínda que tres sexa o número de leis máis utilizado didacticamente

Álex Mendes F. Junior

Aplicacións das Leis de Mendel

Primeira lei de Mendel:

A primeira lei podese por en práctica da seguinte maneira:

Hai dous ratos homocigoticos, co xen dominante "AA" o cal indica que o rato é negro, o outro ten o xen recesivo "aa" que indica que o rato é blanco. A lei de mendel di que todos os seus fillos serán "Aa" polo que todos serán negros.

Segunda Lei de Mendel:

Ahora cruzaremos os descendentes hetereocigotos "Aa" dos anteriores. Según a lei de Mendel os fillos resultantes teñen un 75% de posibilidades de ser negros e un 25% de ser blancos. Nun 50% serán hetereocigotos e no outro 50% homocigotos.

Terceira Lei de Mendel:

A continuación un video de como Mendel fixo os experimentos

1.ª Lei de Mendel: Principio da uniformidade dos heterocigotos da primeira xeración filial

   A primeira lei de Mendel, tamén chamada: Lei da uniformidade dos híbridos da primeira xeración, dí que, ao cruzar dúas variedades dunha especie de raza pura, cada un dos híbridos da primeira xeración terá caracteres determinados similares no seu fenotipo. Isto débese a que as razas puras teñen un xene dominante ou un xene recesivo. O genotipo dominante será entón o que determine a característica ou características principais da primeira xeración do cruzamento, pero ao mesmo tempo, tamén serán similares fenotípicamente entre si, é dicir, entre cada individuo da primeira xeración.

Establece que se se cruzan dúas razas puras para un determinado carácter, os descendentes da primeira xeración serán todos iguais entre si fenotípica e genotípicamente, e iguais fenotípicamente a un dos proxenitores (de genotipo dominante), independentemente da dirección do cruzamiento. Expresado con letras maiúsculas as dominantes (A = amarelo) e minúsculas as recesivas            (a = verde), representaríase así: AA + aa = Aa, Aa, Aa, Aa.

David Pérez Rodriguez 4ºA 

LEYES DE MENDEL. Pablo Coello

QUÉN É MENDEL?

esta foi unha das primeiras
 probas que realizou.

Mendel foi un monxe católico e naturalista que escribiu as chamadas leis de Mendel que rexen a herdanza xenética, por medio dos traballos que levou a cabo con diferentes variedades da planta do chicharo. 
Os primeiros traballos en xenética foron realizados por Mendel. O cal inicialmente realizou cruces de sementes, as cales tiveron a particularidade de saír de diferentes estilos e algunhas da súa mesma forma. Nos seus resultados atopou caracteres como os dominantes que se caracterizan por determinar o efecto dun xene e os recesivos.


PABLO COELLO

"Pulgar de ponero"

"Pulgar de ponero"

A hiperextensibilidad do dedo pulgar, máis coñecida como "pulgar de ponero", é unha capacidad que teñen algunhas persoas e que consiste en poder inclinar a conxuntura distal ou final do pulgar hacia atrás a un ángulo maior de 45 grados, algúns case de 90 grados. Isto é debido a que teñen os dous xenes recesivos.

Mentras que aos que non poden se lles di que teñen "dedo de autoestopista" debido a que teñen o xene dominante.

Isto estableceuse en 1943 por Glass e Kistler. Sin embargo, existe un estudo posterior, de J.H. McDonald, en 2011, que desminte esta herencia simple. Baseándose nas observacións de Glass e Kistler e, nun estudo posterior (Beckman en 1960), pero facendo un estudo estadístico en maior profundidad.

Alicia Pérez Rivas.

"Leis de mendel"

Durante as súas investigacións, Mendel empregou distintos tipos de chícharo xa que estas plantas reunen certas características que resultan ventaxosas para os estudos:

• Facilmente distinguibles no seu aspecto exterior.
• Son vexetais con abundante descendencia.
• Son fáciles de cultivar.
• As súas flores ademais de poder polinizar permiten a polinización cruzada.

• PRIMEIRA LEI:

Se se cruzan dúas especies homocigóticas (NN e nn) sempre obteremos o seguinte xenotipo:

Nn : 

[ se "N" é escuro e "n" é claro, o fenotipo da especie resultante será o correspondente ao do caracter dominante (neste caso "n" escuro)]

O proceso do retrocruzamento [cruzar unha variedade homocigótica recesiva coa variedade fenotípicamente dominante] relaccionase coa primeira lei de mendel e serve para determinar se a variedade dominante é híbrida (Aa) ou homocigótica (AA)

• SEGUNDA LEI: 

Do producto de dous híbridos a primeira xeración sempre terá en total un 50% de posibilidades de nacer homocigótica (25% de AA e 25% de aa) e outro 50% de posibilidades de nacer híbrida (Aa).

• TERCEIRA LEI:

Ten en conta os rasgos que se heredan independientemente doutros rasos, é dicir, qur non existe relacción entre estos rasgos xa que se atopan noutra área do cromosoma.

Os fenotipos xéranse a través de leis anteriores pero non inflúen do desenvolvemento dos outros.

Para aclarar esta lei preme no seguinte vídeo:

Lucía González Dapía

As tres Leis de Mendel

modelos básicos de Mendel

Os principios básicos do modelo de herdanza de Gregor Mendel mantivéronse por máis dun século. Poden explicar como as diferentes características hérdanse nun amplo espectro de organismos, incluíndo aos seres humanos.

Algúns dos elementos crave do modelo orixinal de Mendel son:

-Os trazos hereditarios están determinados por factores hereditarios, agora chamados xenes. Os xenes veñen en pares (é dicir, están presentes en dúas copias nun organismo).

Os xenes veñen en diferentes versións, agora chamados alelos. Cando un organismo ten dous diferentes alelos dun xene, un (o alelo dominante) esconderá a presenza do outro (alelo recesivo) e determinará a aparencia.

Durante a produción de gametos, cada óvulo e espermatozoide recibe só una das dúas copias do xene presente no organismo e a copia asignada a cada gameto é aleatoria (lei da segregación).

Os xenes de diferentes trazos hérdanse de maneira independente un do outro (lei da distribución independente).

Estas regras seguen sendo a base da nosa comprensión da herdanza, é dicir, como se transmiten os trazos e como o genotipo dun organismo (conxunto de alelos) determina o seu fenotipo (características observables). Con todo, agora sabemos dalgunhas excepcións, ampliacións e variacións, as cales se deben engadir ao modelo co fin de explicar con todo detalle os patróns de herdanza que observamos ao noso ao redor.

Mendel presentoa tres teorias chamadas "leis de Mende":

• 1ª Lei de Mendel: Establece que se se cruzan dúas razas puras (un homocigoto dominante cun recesivo) para un determinado carácter, os descendentes da primeira xeración serán todos iguais entre si, fenotípica e genotípicamente, e iguais fenotípicamente a un dos proxenitores (de genotipo dominante), independentemente da dirección do cruzamiento. Expresado con letras maiúsculas as dominantes (A = amarelo) e minúsculas as recesivas (a = verde), representaríase así:AA + aa = Aa, Aa, Aa, Aa       

	A	A
a	Aa	Aa
a	Aa	Aa

• 2ª Lei de Mendel: Esta lei establece que durante a formación dos gametos, cada alelo dun par sepárase do outro membro para determinar a constitución xenética do gameto filial. É moi habitual representar as posibilidades de hibridación mediante un cadro de Punnett.Mendel obtivo esta lei ao cruzar diferentes variedades de individuos heterocigotos (diploides con dúas variantes alélicas do mesmo xene: Aa) e puido observar nos seus experimentos que obtiña moitos chícharos con características de pel amarela e outros (menos) con características de pel verde, comprobou que a proporción era de 3/4 de cor amarela e 1/4 de cor verde (3:1):Aa + Aa = AA, Aa, Aa, aa.

	A	a
A	AA	Aa
a	Aa	aa

• 3ª Lei de Mendel: En ocasións é descrita como a 2.ª Lei, en caso de considerar só dúas leis (criterio baseado en que Mendel só estudou a transmisión de factores hereditarios e non o seu dominancia/expresividade). Mendel concluíu que diferentes trazos son herdados independentemente uns doutros, non existe relación entre eles, por tanto o patrón de herdanza dun trazo non afectará o patrón de herdanza doutro. Só cúmprese naqueles xenes que non están ligados (é dicir, que están en diferentes cromosomas) ou que están en rexións moi separadas do mesmo cromosoma. Neste caso a descendencia segue as proporcións. Representándoo con letras, de pais con dúas características AALL e aall (onde cada letra representa unha característica e a dominancia pola maiúscula ou minúscula), por entrecruzamiento de razas puras (1.ª Lei), aplicada a dous trazos, resultarían os seguintes gametos:AL + al = AL, Al, aL, al.

	AL	Al	aL	al
AL	AL-AL	Al-AL	aL-AL	al-AL
Al	AL-Al	Al-Al	aL-Al	al-Al
aL	AL-aL	Al-aL	aL-aL	al-aL
al	AL-al	Al-al	aL-al	al-al

                

O popular diaño do queixo.

O queixo partido é un diaño no queixo. Trátase dunha fisura en forma de "Y" no queixo cunha peculiaridade ósea subxacente. O queixo partido segue a fisura no óso da mandíbula como resultado da fusión incompleta das metades esquerda e dereita da mandíbula durante o desenvolvemento embrionario e fetal, este é un trazo hereditario nos seres humanos, onde o xene dominante é o queixo partido, mentres que o xenotipo recesivo preséntase sen unha hendidura. Este xen heredable é un trazo común en persoas de orixe europea, que as veces pode estar modificado e non telo ou si, polos factores ambientais ou tendo un xen modificador, que afecte a expresión. 

Aida Méndez Sánchez.

Novo samsung S8

O revolucionario deseño de Galaxy S8 e S8+ comeza desde o seu interior. Redefinimos cada compoñente do smartphone para romper cos límites da súa pantalla, despedíndonos dos marcos. Así todo o que verás será contido e nada máis. Goza da pantalla máis grande e inmersiva fabricada para un smartphone Galaxy que poderás soster cunha soa man.
Unha cámara deseñada para o día a día
Capta a túa vida tal e como sucede coa cámara da túa Galaxy S8 e S8+. O seu cámara traseira de 12 megapíxeles e o seu cámara frontal de 8 megapíxeles son tan precisas e rápidas que non che perderás nin un só momento, de día ou de noite.

O bo O Galaxy S8 Plus ou Galaxy S8+ é o celular máis bonito que vin e é resistente á auga. Ademais, ten excelentes cámaras, unha boa duración de batería que é superior á do Galaxy S8, 64GB de almacenamento basee, ranura para cartón microSD, lector de iris, USB-C e carga inalámbrica.

O malo O seu lector de pegadas está situado nunha posición problemática, mesmo máis arriba que o do Galaxy S8. O seu tamaño non é do gusto e as necesidades de todos, e é custoso.
Ficha Tecnica

• Pantalla: 6.2 polgadas cunha relación de aspecto de 18.5:9
• Resolución: 2,960x1,440 pixeles
• Procesador: Snapdragon 835 de oito núcleos (catro de 2.35Ghz e catro de 1.9Ghz) ou Exynos 8895 de oito núcleos (catro de 2.3Ghz e catro de 1.7Ghz) co novo proceso de fabricación de 10nm
• RAM: 4GB
• Almacenamento: 64GB
• Ranura microSD: Si, ata 2TB
• Batería 3,500mAh
• Cámara traseira: 12 megapixeles con apertura f/1.7, estabilización de imaxe óptica e dobre pixel
• Cámara frontal: 8 megapixeles con enfoque automático e detección de rostro
• Sistema operativo: Android Nougat
• Conectividade: Bluetooth 5.0, Wi-Fi 802.11ac, NFC, LTE Cat. 16
• Resistente á auga: Si (ata 1.5 metros de profundidade por 30 minutos)
• Lector de iris: Si
• Carga inalámbrica: Si
• Carga rápida: Quick Charge 2.0 coa tecnoloxía Adaptive Charging de Samsung
• Audífonos incluídos: Si, uns optimizados por AKG, empresa de Harman (recentemente adquirida por Samsung)
• Outras características: USB-C, Samsung Pay e Android Pay, a pantalla detecta a presión que o usuario coloca na parte inferior (botón de Inicio), Bixby (con botón dedicado), Google Now, Google Assistant, sensor de ritmo cardíaco, pódese converter nunha computadora de escritorio con Samsung DeX.
• Tamaño: 159.5x73.4x8.1mm
• Peso: 173 gramos

Álex Domínguez Fornos 4ºA ESO

HERDANZA. TRANSMISIÓN DOS CARACTERES

      Todas as persoas presentamos unhas características comúns que nos definen como seres humanos. Con todo, non hai dous seres humanos exactamente iguais. As diferenzas que se observan entre as distintas persoas, por exemplo nos trazos da cara ou outros caracteres como o grupo sanguíneo, a cor da pel ou o tipo de cabelo, son consecuencia directa da herdanza. Outros caracteres, a pesar de ser hereditarios, poden estar influídos polo ambiente. Así, a altura dun individuo está determinada pola herdanza, pero pode variar dependendo da alimentación recibida durante a súa infancia.

       Algúns caracteres que exhibimos, como as cicatrices, adquirímolos ao longo da nosa vida. Con todo, gran parte dos caracteres que observamos nos individuos son hereditarios, é dicir, transmítense de xeración en xeración mediante a reprodución. Estes caracteres van aparecendo durante o desenvolvemento e o crecemento dun individuo e maniféstanse ao longo da súa vida. Os caracteres que son o resultado exclusivamente da acción do ambiente non se transmiten aos fillos e denomínanse caracteres adquiridos.

    Ás veces, é difícil determinar se a variación dun carácter é hereditaria ou ten unha orixe ambiental. Por exemplo, a estatura das persoas é un carácter hereditario; os fillos de pais altos adoitan ser tamén altos; con todo, unha correcta alimentación tamén inflúe na estatura alcanzada.

      Moitos dos caracteres herdados maniféstanse dunha maneira diferente segundo as condicións ambientais nas que vive ou se desenvolveu un individuo. Con todo, as variacións nos caracteres provocadas polo ambiente caracterízanse por non ser heredables, é dicir, por non transmitirse á descendencia. Para que a variación dun carácter sexa heredable ha de afectar o material hereditario, é dicir, á información que os pais transmiten aos fillos.

    Algunhas anomalías xenéticas teñen unha herdanza de carácter recesivo. Nestes casos son necesarias dúas copias do xene recesivo para que a enfermidade maniféstese. Unha persoa que ten só unha copia do xene recesivo é portadora dese xene pero non manifesta a enfermidade. Na ilustración, ou xene dominante represéntase en cor verde e ou recesivo en azul. Na parella dá esquerda ou pai ten unha copia do xene dominante e outra do xene recesivo. A nai ten dúas copias do xene dominante. Cada pai só pode transmitir un xene aos fillos. Vos catro fillos desta parella representan as probabilidades dás distintas combinacións que poden xurdir. Vos fillos dá parte esquerda reciben ou xene recesivo do seu pai e ou dominante dá nai e son, por tanto, portadores. Por tanto hai un 50% de posibilidades de que vos nenos que nazan desta parella sexan portadores. Como ningún dous fillos podar recibir dúas copias do xene recesivo ningún desenvolverá a enfermidade. Cando vos dous pais son portadores, hai un 25 % de posibilidades de que os nenos nazan coa enfermidade, un 50 % de posibilidades de que os nenos sexan portadores e un 25 % de posibilidades de que os nenos non sexan nin portadores nin desenvolvan a enfermidade.

       Os cromosomas conteñen a información xenética do organismo. Cada tipo de organismo ten un número de cromosomas determinado; na especie humana, por exemplo, hai 23 pares de cromosomas organizados en 8 grupos segundo ou tamaño e a forma. A metade dous cromosomas proceden do pai e a outra metade dá nai. As diferenzas entre individuos reflicten a recombinación xenética destes xogos de cromosomas ao pasar dunha xeración a outra.

David Pérez Rodríguez 4ºA

grupo sanguineo

Cando nace o bebé, extráeselle unha pinga de sangue para coñecer o grupo sanguíneo e o factor Rh que herdou dos seus pais. Non é tan sinxelo descifralo pois non se determina segundo a combinación de grupos que teñan os pais, así que explicaremos a continuación de forma sinxela algunhas leis xenéticas que nos axudarán a coñecer que tipo de grupo sanguíneo e factor Rh pode herdar o bebé.A miúdo, o grupo sanguíneo do bebé pode resultar sorprendente posto que non se corresponde con ningún do dos seus pais, pero dependerá da información xenética que herde de cada un deles, debido a que cada persoa ten dúas alelos provenientes do seu pai e da súa nai.

 QUE É O GRUPO SANGUINEO?

Un grupo sanguíneo é unha clasificación do sangue de acordo coas características presentes nos glóbulos vermellos e no soro do sangue. As dúas clasificacións máis importantes en seres humanos son os antígenos (A,B,Ou) e o factor Rh.

1.Os xenes A e B son dominantes e o xene 0 é recesivo, por exemplo:

1.1Unha persoa con grupo AB ten un xene A e outro B.

1.2Unha persoa con grupo A pode ser AA ou A0, pero prevalece o xene A dominante.

1.3Unha persoa con grupo B pode ser BB ou B0, pero prevalece o xene B dominante.

1.4Unha persoa con grupo 0 ten ambos os xenes 0.

POSIBILIDADES DE CADA GRUPO

Cada pai dará aos seus fillo uno dos seus dous alelos. As combinacións posibles entre os catro alelos heredables (dous do pai e dous da nai) dannos 16 posibilidades, que determinarán o grupo herdado. Por exemplo:

PAI GRUPO A:

Nai Grupo A: fillo Grupo A ou 0

Nai Grupo B: fillo Grupo 0,A,B ou AB

Nai Grupo AB: fillo Grupo A,B ou AB

Nai Grupo 0: fillo Grupo A ou 0

PAI GRUPO B:

Nai Grupo A: fillo Grupo 0,A,B ou AB

Nai Grupo B: fillo Grupo B ou 0

Nai Grupo AB: fillo Grupo A,B ou AB

Nai Grupo 0: fillo Grupo B ou 0

PAI GRUPO AB:

Nai Grupo A: fillo Grupo A,B ou AB

Nai Grupo B: fillo Grupo A,B ou AB

Nai Grupo AB: fillo Grupo A,B ou AB

Nai Grupo 0: fillo Grupo A ou B

PAI GRUPO 0:

Nai Grupo A: fillo Grupo A ou 0

Nai Grupo B: fillo Grupo B ou 0

Nai Grupo AB: fillo Grupo A ou B

Nai Grupo 0: fillo Grupo 0

Pablo Fdez.

A cegueira da cor: O daltonismo

RASGOS HERDABLES:

• Son os caracteres transmitidos dos proxenitores aos seus descendentes (que non teñen que pasar por todas as xeracións) e son por exemplo: a cor da pel, a cor do pelo e incluso algunhas enfermidades como a diabetes e o daltonismo.
• O daltonismo é un trastorno que se define como "cegueira á cor" (xeralmente ao vermello e ao verde) e dáse cando un dos tipos de conos dos nosos ollos funcionan defectuosamente. Os tipos de daltonismo dependen de cal dos tres tipos de células foi afectado.
• O daltonismo é de herencia recesiva ligada ao X ( quere dicir que o xen que provoca o trastorno está ligado ao cromosoma X).  Os xenes que codifican os pigmentos do cono verde e vermello atópanse nese cromosoma que está presente dúas veces nas mulleres (XX) e unha nos varóns (XY); a mutación neste cromosoma pode facer que non se formen os conos para esas cores.

Que o caracter deste xen sexa recesivo quere dicir que unha muller necesita ter os seus dous cromosomas X mutantes para presentar o trastorno, mentres que un home ao ter só un cromosoma X será daltónico sempre que este sexa mutante (de aí a diferenza entre a porcentaxe de homes e mulleres daltónicos polo que se di que é unha enfermidade ligada ao sexo). 

Segundo este dato un daltónico non terá fillos que presenten a enfermidade sempre que a súa muller non porte o xen mutante pero, todas as súas fillas portarán o xen sen presentar a enfermidade e a metade dos seus fillos varóns si que padecerán a anomalía.

• A porcentaxe de persoas daltónicas é de un 1% de mulleres e un 8% nos homes.

O método máis sinxelo para diagnosticalo consiste nunhas láminas con puntos de cores primarios dispostos sobre manchas de cores similares, agrupados de modo que unha persoa normal pode distinguir neles números e formas coñecidas.

• As personas que sufran daltonismo serán incapaces de recoñecer estas figuras ou verán outras distintas. Este método é o das láminas de manchas de Stilling e Ishihara.

Lucía González Dapía

RASGOS HERDABLES

Corea de Huntington :)

COREA DE HUNTINGTON

   

A enfermidade de Huntington (EH), tamén coñecida como corea de Huntington, é unha grave e rara enfermidade neurolóxica, hereditaria e dexenerativa.

Debe o seu nome a George Huntington, médico americano que describiu a enfermidade en 1872. Foi a primeira persoa que identificou o carácter hereditario da EH.

A enfermidade de Huntington é causada por un defecto xenético no cromosoma N.° 4. O defecto fai que unha parte do ADN ocorra moitas máis veces das debidas. O defecto chámase repetición CAG. Normalmente, repítese de 10 a 28 veces, pero nunha persoa coa enfermidade de Huntington, repítese de 36 a 120 veces.

O padecemento da enfermidade pode seguir camiños moi diferentes, mesmo entre irmáns e parentes próximos. Isto débese a que, xunto á mutación específica da proteína da huntingtina, interveñen ademais outros factores hereditarios.

Trátase dun caracter dominante. A probabilidade de cada descendente de herdar o xene responsable da mutación é do 50%, é independente do sexo, e o xene non se salta xeracións. Ademáis a medida que o xene se transmite de pais a fillos, o número de repeticións tende a ser máis grande, e canto maior sexa o número de repeticións, maior será a posibilidade de que unha persoa presente síntomas a unha idade máis temperá. 

Afecta aproximadamente a un de cada 10.000 habitantes na maioría dos países europeos, aínda que tamén existe no resto do mundo en diferentes proporcións. En España, por exemplo, estímase que máis de 4.000 persoas teñen a enfermidade e máis de 15.000 afrontan o risco de herdar o xene da EH porque teñen ou tiveron un familiar directo afecto da mesma.

Eva Diéguez Vila

Hoyuelos

-En que consiste?
Son muescas visibles dalgunha parte do corpo, causada pola pel subxacente, que se forman nas fazulas dalgunhas persoas, sobre todo cando se sonrie.

-É un caracter hereditario ou recesivo?
É  un caracter hereditario.
-Caracteristicas:
Os hoyuelos pódense adquirir por herdanza xenética, xa que son un factor dominante e necesítase só un xene para herdar esta característica. Se un dos teus pais posúe hoyuelos, existe dun 25% a un 50% de posibilidades de herdalo, incrementándose dun 50% a un 100% se ambos os pais posúenos.
Os hoyuelos poden formarse noutras zonas do corpo, como cóbados, xeonllos ou costas, pero os máis comúns son os que aparecen nas fazulas e queixo, á parte de ser os máis visibles.
-Autosómico ou ligado o sexo

Autosómico.

David CP

A HEMOFILIA

1. En que consiste?
É un trastorno hemorráxico hederitario causado por unha falta do factor de coagulación sanguínea. Cando unha persoa sen esta enfermidade sangra, lévanse a cabo unha serie de reaccións no corpo para axudar a formar coágulos. Este proceso denomínase cascada da coagulación e involucra a unhas proteínas especiais.
As persoas que padecen hemofilia non teñen a capacidade de crear coágulos, polo que ante un sangrado, se a enfermidade non está tratada, a súa vida pode correr perigo.

2. Dominante ou recesivo?
Existen 3 tipos de hemofilia: A, B ou C. A máis común e o A, causado por un rasgo hederitario recesivo ligado ao cromosoma X. As mulleres teñen dúas copias do cromosoma X. Se o xene do factor de coagulación nun dos cromosomas non funciona, o xene do outro cromosoma pode facer ese traballo.
Os homes únicamente teñen 1 cromosoma X. Se o xene de coagulación falla, o neno terá hemofilia. É por esta razón pola que a maioría das persoas con hemofilia son homes.

3. Probabilidades: 
Se unha muller ten o xene que regula a coagulación defectuoso, considérase unha portadora. Esto significa que pode transmitirlle este xen aos seus fillos. Os nenos nacidos de tales mulleres, teñen un 50% de probabilidades de ser padecer hemofilia. Mentres que as nenas teñen un 50% de probabilidades de ser portadoras. Todas as fillas de homes con hemofilia son portadoras dese xene defectuoso. Os factores de risco para a hemofilia A inclúen:
           - Antecedentes familiares
           - Ser home

4. Medidas para controlar a hemofilia:
A día de hoxe non existe a cura total desta enfermidade. Non obstante, hai moitos estudos que intentan realizar probas con terapias xenéticas. Esto consiste en tomar xenes normais que regulen a coagulación e implantalos no corpo dunha persoa con hemofilia. Mentres que non se consiga realizar isto con persoas humanas, existen medicamentos que regulan a coagulación. 

Inés García Nóvoa

Enfermedades tropicales desatendidas.

Enfermidades tropicais desatendidas

1.000 millóns de persoas, en todo o mundo, sufren estas infermidades e máis do 80% viven en países pobres.

O 23 de este mes convocouse, en Bilbao, o congreso de Mediciña tropical e saúde internacional no programa horizonte 2020. Este é un programa europeo que apoia a investigación para erradicar 20 enfermidades tropicais. 

Espérase para esa fecha. polo menos. por fin a enfermidade Dracunculosis (provocada polo gusano de Guinea e que causa unha úlcera cutánea dolorosa e inflamada, e artritis debilitante) que se da principalmente en Sudán do Sur.

Os expertos, reunidos en Bilbao, din que fai falta máis investigación e máis políticas públicas de apoio para acabar co problema de salud pública global, ou polo menos para que reciban tratamento. Pero que hai un problema, Europa non lle dá a atención necesaria a estas enfermidades ata que lle dan de frente; entón, pasan a ser enfermidades emerxentes, e empézanse a preocupar por elas.

Este congreso reuniu a 200 profesionais nesta materia.

Alicia Pérez Rivas

TIPOS DE CRANEOS

En que consiste?

-Os trazos son características físicas que se ven nos animais (incluídos os humanos) e algunhas plantas. Os trazos herdácidos transmítense xeneticamente dunha xeración ao seguinte e generalmente non están asociados ao comportamento aprendido. Aínda que existe unha clara diferenza entre os dous tipos de trazos, a investigación en curso segue a determinar como se expresan estes trazos e como poden estar relacionados entre si.

Según a forma do craneo poden ser:

-Braquicefalo:Este e Dominante, dise do cranio cuxo diámetro transversal é lixeiramente inferior ao diámetro anteroposterior. A forma do cráneo é case redonda eo seu índice cefálico> 81%.

-Dolicocéfalo:Este polo contrario e Recesivo, dise do craneo cuxo diametro transversal é lixeiramente superior ao diametro anteroposterior.

-Mesocéfalo: este polo contrario é unha mistura entre ambos, este ten un largo e un ancho razonablemente "normales".

Pola formación obtida ata hoxe en día, inda nn saben si vai ligada o sexo ou non.

Álex Domínguez Fornos 4ºA ESO

O nobel de literatura

Que é?

O Premio Nobel é un galardón internacional que se outorga anualmente para recoñecer a persoas ou institucións que levan a cabo investigacións, descubrimentos ou contribucións notables á humanidade no ano inmediatamente anterior ou no transcurso das súas actividades.

Os premios instituíronse en 1895 como última vontade de Alfred Nobel, industrial sueco, e comezaron a entregarse en 1901 nas categorías de Física, Química, Fisioloxía ou Medicina, Literatura e Paz. A partir de 1968 estableceuse tamén o Premio en Ciencias Económicas en memoria de Alfred Nobel xestionado pola Real Academia das Ciencias de Suecia e que é erroneamente chamado Premio Nobel de Economía. A Real Academia das Ciencias de Suecia é a encargada de nomear ao gañador do Premio Nobel de Física, do Premio Nobel de Química e do Premio en Ciencias Económicas en memoria de Alfred Nobel; a Asemblea do Nobel do Instituto Karolinska elixe o gañador do Premio Nobel de Medicina, e a Academia Sueca nomea ao gañador do Premio Nobel de Literatura. Todos eles entréganse nunha cerimonia celebrada cada 10 de decembro en Estocolmo, Suecia. O Premio Nobel da Paz, en cambio, é elixido polo Comité Noruegués do Nobel, e entrégase na cidade de Oslo, en Noruega.

Os distintos premios entréganse cada ano. Cada persoa ou institución laureada recibe unha medalla de ouro, un diploma e unha suma de diñeiro. Esta última, determinada pola Fundación Nobel, en 2013 ascendeu aos 8 millóns de coroas suecas, equivalente a uns 874 mil euros. O premio non pode entregarse póstumamente, a menos que o gañador fose nomeado antes da súa defunción; e, se o premio é compartido, a contía de diñeiro dividirase entre os gañadores, que non poderán ser máis de tres persoas.

Escritores gañadores nos últimos anos…

No 2012 o chino Mo Yan ganou o Premio Nobel ca  súa obra “Grandes pechos anchas caderas”. No 2013 a inglesa Alice Munro ganou tamén o premio nobel de literatura ca súa obra “Las lunas de Júpiter”. No 2014 o francés Patrick Modiano con “Calle de las tiendas oscuras”. No 2015 o francés Svetlana Alexievich con “El fin del homo sovieticus”. No 2016 Bob Dylan e finalmente no ano 2017 o inglés nacido en Xapón Kazuo Ishiguro.

Escritores españois que foron nóbeles…

Vicente Pío Marcelino Cirilo Aleixandre e Merlo  foi un poeta español da chamada Xeración do 27. Elixido académico en sesión do día 30 de xuño de 1949, ingresou na Real Academia Española o 22 de xaneiro de 1950.

Jacinto Benavente e Martínez (Madrid, 12 de agosto de 1866, 14 de xullo de 1954) foi un dramaturgo, director, guionista e produtor de cinema español, Premio Nobel de Literatura en 1922.

Camilo José Cela Trulock (Padrón, A Coruña; 11 de maio de 1916-Madrid, 17 de xaneiro de 2002) foi un escritor español. Autor prolífico, destacou por igual como novelista, xornalista, ensaísta, editor de revistas literarias, conferencista, foi académico da Real Academia Española durante 45 anos e resultou galardoado, entre outros, co Premio Príncipe de Asturias das Letras en 1987, o Premio Nobel de Literatura en 1989 e o Premio Cervantes en 1995.

José Echegaray e Eizaguirre (1832-1916) foi un enxeñeiro, dramaturgo, político e matemático español, irmán do comediógrafo Miguel Echegaray. Foi un polifacético personaxe da España de finais do século xix, con excelentes resultados en todas as áreas nas que se involucrou. Obtivo o Premio Nobel de Literatura en 1904, e desenvolveu varios proxectos en exercicio das carteiras ministeriais de Facenda e Fomento. Realizou importantes achegas ás matemáticas e á física.

Juan Ramón Jiménez Mantecón (Moguer, Huelva, 23 de diciembre de 1881-San Juan, Puerto Rico, 29 de mayo de 1958) foi un poeta español, gañador do Premio Nobel de Literatura en 1956, por o conxunto da súa obra, designándose como traballo destacado da mesma la narración lírica “Platero y yo”.

Jorge Mario Pedro Vargas Llosa (Arequipa, 28 de marzo de 1936), Marqués de Vargas Llosa, coñecido como Mario Vargas Llosa, é un escritor peruano. Considerado un dos máis importantes novelistas e ensaístas contemporáneos, a súa obra cultivou numerosos premios, entre os que destacan o Premio Nobel de Literatura 2010, o Premio Cervantes (1994) entendido como o máis importante en lingua castelá, o Premio Leopoldo Ás (1959), o Premio Biblioteca Breve (1962), o Premio Rómulo Galegos (1967), o Premio Príncipe de Asturias das Letras (1986) e o Premio Planeta (1993) entre outros. Desde 2011 recibe o tratamento protocolar de Ilustrísimo señor ao recibir de Juan Carlos I de España o título de Marqués de Vargas Llosa.