HOMO ERECTUS

Homo erectus es un homínido extinto, que vivió entre 2 millones de años y 70 000 años antes del presente . En África se han hallado restos de fósiles, también en Europa, diversos restos fósiles han sido clasificados como Homo erectus, aunque la tendencia actual es la de reservar el nombre Homo erectus para los fósiles asiáticos.

Una característica principal de Homo erectus es la «forma de la bóveda craneal, relativamente baja y angular, con un marcado toro supraorbitario, «una frente marcadamente huidiza, [...] y la anchura mayor en una posición muy baja».​ Tenía una capacidad mayor que la del Homo habilis. Los primeros restos que se encontraron del Hombre de Java muestran una capacidad craneal de 850 cm3, mientras que los que se encontraron posteriormente llegan a los 1100 cm3. Poseía una fuerte mandíbula sin mentón, pero de dientes relativamente pequeños. Presentaba un mayor dimorfismo sexual que en el hombre moderno.

Era muy robusto y tenía una talla elevada, hasta 1,80 m de medida.

Producía industria lítica y dominaba el fuego.

ISABELLA CABANZÓN CABAL

HOMO HABILIS- Eva Diéguez Vila

HOMO HABILIS




1.INTRODUCCIÓN

Homínido extinto que viviu en África, nas idades de Gelasiense e Calabriense, é dicir, principios e mediados do Pleistoceno, 2,4 millóns de anos atrás. O seu descubrimento débese a Mary e Louis Leakey, quen atopou os fósiles en Tanzania, entre 1962 e 1964. Cando foi descuberto consideróuselle como a especie máis antiga do xénero homo.

O seu nome fai referencia ao achado de instrumentos líticos probablemente confeccionados por este, e para comprobalo realizáronse estudos detallados dos restos óseos das súas mans. Os científicos concluíron que tiñan a capacidade de prensión de agarre para realizar as manipulacións necesarias na fabricación de utensilios de pedra.

Obsérvase neles un importante incremento no tamaño cerebral con respecto a Australopithecus, que se calculou entre 510 cm³ e 600 cm³.

A maior parte dos restos foron achados en Quenia, na localidade de Koobi Fora, e en Tanzania, na coñecida Garganta de Olduvai.

2.PRINCIPAIS CARACTERÍSTICAS FÍSICAS

- Cranio máis redondeado e cunha capacidade de 600 cm³. 

- Incisivos espadiformes e molares grandes, con esmalte groso. 

- Ausencia de diastema.
- Oco occipital situado máis cara ao centro. 

- Rostro menos prognato e incisivos máis grandes que os australopithecus.  

- Cara curta. 

- Dedos curvos de pés e mans o que indicaba que aínda utilizaban as árbores. 

- A posición bípeda nas femias provoca unha redución da pelvis que ten como consecuencia un adianto dos partos.

3.ALGÚNS XACEMENTOS

Kada Hadar (Etiopía)- Parte do cranio con dentes con 2,33 Ma de antigüidade. Sería o habilis máis antigo se se confirma, xa que hai dúbidas na atribución.

Shungura Omo (Etiopía)-Mandíbula superior con parte dos dentes e algunhas partes do cranio de fai 2,12 Ma.

Chemeron (Quenia)- Parte dun óso temporal dun cranio dunha antigüidade de 2,4 Ma.
-Cranio bastante completo de 510 cm³ de capacidade e datado en 1,78 Ma (descuberto por Kamoya Kimeu en 1973)

Vocán Kilauea Carla

Por que o volcán de Lume de Guatemala está sendo tan mortal, e o do Kilauea de Hawái non morreu ninguén?

Segundo o último parte oficial, a catástrofe que arrasa a Guatemala, a erupción do volcán de Lume, levouse a vida de polo menos 69 persoas e tres aldeas desapareceron baixo toneladas de cinza. Con todo, o volcán Kilauea de Hawai non rexistrou ningún falecido. Por que un é tan mortal e o outro non?

O certo é que o volcán de Lume arroxou de forma máis ou menos regular pequenas erupcións de gases e cinzas. Con todo, Lume tamén tiña unha reputación de producir erupcións explosivas moito máis grandes.

Só na historia rexistrada, o volcán entrou en erupción máis de 60 veces, e cando o fixo, a miúdo produce estas avalanchas quentes que, cando son o suficientemente grandes, poden enterrar por completo a persoas e pobos enteiros.

Cando ocorren, existen dous riscos fundamentais: as cinzas e as bombas que caen e fluxos piroclásticos. Destes dous, os fluxos piroclásticos son probablemente os maiores asasinos e os responsables das mortes causadas pola última erupción.

Se Lume está a ser tan mortal, por que o volcán Kilauea de Hawai non se cobrou ningunha vida durante o mes longo que estivo activo?

Especificamente, o magma que alimenta os volcáns explosivos é máis rico no ingrediente sílice, o que o fai máis espeso.

Ao parecer, este magma cóase a gran profundidade e satúrase cunha variedade de gases da Terra. En Hawai os gases poden escapar facilmente. En cambio, a roca fundida de Lume de cando en cando rezuma.

As secuelas destas avalanchas volcánicas son extremadamente desordenadas.

En calquera caso, a maioría dos expertos lembran que, aínda que estamos ante unha gran erupción explosiva, non é nada semellante á que destruíu Pompeya, ou a erupción do Monte Saint Helens en 1980. Afortunadamente, estes tenden a ser pouco frecuentes.

  

Homínidos- Laura Couso Barja

HOMO ANTECESSOR

É unha especie extinta pertencente ao xénero Homo, considerada a especie homínida máis antigua de Europa e probable ancestro da liña Homo heidelbergensis. Viviu fai uns 900.000 anos. Eran individuos añtos, fortes, con rostro de rasgos arcaicos, o cerebro máis pequeno que ao do ser humano actual, e con menos circunvolucións cerebrais.

A mandíbula estreita, acabada co mentón saínte e fino típico do homo sapiens; dentes pequenos coma os nosos; tamén podemos encontrar que os seus pómulos eran marcados, como os nosos e non tan exagerados como os do Neandertal. Era destro...e esto é moi significativo porque ata entonces, as especies antecesoras eran ambidestras.

O seu tamaño era similar ao noso: entre 1.65 e 1,85 metros de altura. E un peso que oscilará entre ps 60 e 90 kg.

  

HOMO ANTECESSOR. aida.

HOMO ANTECESSOR

O homo antecessor é unha especie humana que pertence ao grupo dos hominidos, que habitou na terra hai 1.2 millóns de anos e que se estinguiu hai 800 mil anos. A demais esta especie foi das que máis pronto colonizaron Europa. En concreto o fósil mellor conservado desta especie de hominidos descuberta polos arqueologos Euduald Carbonell, Juan Luis Arsuaga e J.M. Bermúndez de Castro e que é unha maxila, atopouse en  España, en Atapuerca, e polo bo estado do fósil, decidiuse que era dun neno de arredor de 9-11 anos, que tiña un volume cerebral duns 1000cm3 ( volume que foi aumentando ao ir evolucionando as especies e que é unha característica pola cal nos separasmos dos chimpances para formar a especie homo ),e tamén se nos diu como característica do homo antecessor que estes practicaban o canibalismo ( polo cal alimentabanse dos membros da sua mesma especie ).

Polos datos obtidos dos máis de 80 fósiles que se atoparon  en Atapuerca, este homo estivo en debate pola sua relación co resto de homos atopados ata o momento, varias son as opinións e entre elas está a de que o homo antecessor é un paso evolutivo entre o Homo ergaster e o heidelbergensis, ou que é unha especie que evolucionou a partir do ergaster, ou incluso que pode ser a mesma especie que a dos homo heidelbergensis.

                 

~Homo Neandertal~Sofía Morillo Dobarrio

O neandertal, (Homo neanderthalensis) foi unha especie do xénero Homo, ou subespecie dos humanos arcaicos, que habitou Europa e partes oeste do centro de Asia hai aproximadamente entre 400 mil e 40 mil anos.

Anatómicamente eran similares a Homo sapiens, pero cunha pelve de forma máis ampla e extensa, similar a especies anteriores. O cranio era longo e máis baixo. A parte media e central do rostro era ampla, os ósos das meixelas angulosos, os arcos supraorbitais dobres e tiñan tamén un nariz grande. O seu corpo era máis baixo, preto de 1,65 m de altura, pero máis ancho có de H. sapiens; e con diferenzas entre homes e mulleres relevantes. A mandíbula inferior non tiña queixelo. 

Os neandertais viviron de Europa á Asia central. Foron cazadores de animais e colectores de plantas. Construían e empregaron recursos sofisticados, como cabanas para vivir nelas, pezas de vestir e ornamentación. Controlaban o lume. O estilo das súas ferramentas de pedra chámase de "cultura musteriense".

Os rexistros fósiles de H. Nenderthalensis máis antigos son de hai cando menos 430 mil anos.

El arqueólogo Joao Zilhao publicou decenas de investigacións que confirman, unha e outra vez, que os neandertales tiñan aptitudes cognitivas equivalentes ás dos Homo sapiens. Demostran que facían pinturas rupestres e poñíanse colares, “deberían pechar o debate de se os neandertales tiñan pensamento simbólico”, sentenza. Pero, se eran tan intelixentes como os Homo sapiens, por que se extinguiron? “É que non se extinguiron, son os nosos devanceiros!”, rebate. Entre o 1% e o 4% do xenoma dos europeos actuais é de orixe neandertales, mentres que o 96% a 99% restante procede de Homo sapiens vindos de África. “Menos dun 4% non parece moito, pero é o esperable cando se mesturan unha poboación grande e unha pequena. Debía haber uns 20.000 neandertales en toda Europa e chegaron un millón ou dous de africanos. Por iso o ADN nenandertal está tan diluído entre os europeos actuais”.

E unha porcentaxe do 10%-20% daqueles neandertales nas poboacións actuais non pode considerarse simplemente unha contribución marxinal nin accidental, senón a consecuencia natural do encontro de grupos reducidos de neandertales cos amplos grupos humanos procedentes de África; a contribución xenética dos neandertales diluíuse nas poboacións, pero non desapareceu.

De feito, atoparon que o ADN neandertal está ausente no África subsahariana, confirmando o relato clásico de que houbo diversos movementos migratorios desde o continente africano; pero agora ademais sabemos que, unha vez mesturadas cos neandertales, estas poboacións non regresaron a África, senón que se estenderon polo resto do planeta. A medida que dispoñamos de máis información xenética, poderemos desvelar con maior precisión moitos detalles sobre a nosa orixe

Kīlauea - Álex Mendes

El volcán Kïlauea está creando su proprio clima

Después de la aparición de llamas azules, las nubes de ceniza de cientos de metros de altura y las gigantescas fuentes de lava, el cuarto jinete del apocalipsis volcánico ha llegado a Kilauea: el volcán más activo de Hawái ahora ha creado su propio sistema meteorológico.

Los ríos de lava del Kilauea al rojo vivo, vistos desde el espacio

El Servicio Geológico de los Estados Unidos (USGS, por sus siglas en inglés) ha informado que nubes de fuego están surgiendo sobre la erupción de la Fisura 8, en la parte este de la Zona de Grietas del volcán, durante el pasado día lunes.

Las nubes de fuego, también conocidas como Pyrocumulus, comúnmente son causadas por incendios forestales. Se forman cuando el calor del suelo, ocasionado por la quema de árboles o por las rocas fundidas, hace que el aire que lo rodea se caliente y se eleve, llevando consigo vapor de agua. A medida que el aire alcanza las alturas más frías de la atmósfera superior, ese vapor de agua se condensa alrededor de partículas como la ceniza para formar nubes. Esas nubes pueden volverse inestables y a su vez causar tormentas eléctricas.

Un incendio forestal promedio arde a 800 grados Celsius. En comparación, la lava del volcán Kilauea tiene una temperatura de 1.170 grados Celsius, lo que cumple con el calor necesario para formar nubes de fuego.

La actividad del Kilauea incrementó considerablemente el pasado lunes en el área alrededor de la Fisura 8, ubicada en el extremo suroeste de la Zona de Grietas del volcán. Según el USGS, la lava en la región “en ocasiones alcanzó alturas de 60 metros, alimentando un flujo de lava que viajaba hacia el noreste”. La agencia también informó que el viento ha recogido hilos de vidrio volcánico llamados cabellos de Pelé (como la diosa hawaiana de los volcanes) y otros restos volcánicos. Combinados, estos ingredientes han ayudado a que se formen las nubes y se eleven hasta unos 6 kilómetros de altura.

Quizás estas nubes no sean tan visualmente llamativas como la pirotecnia que se encuentra debajo de ellas, pero sí son un recordatorio de que los volcanes tienen un inmenso poder para remodelar no solo la Tierra, sino también la atmósfera que se encuentra sobre ella.

Homo antecessor.

Homo antecessor.

• Que é?

Homo antecessor é unha especie extinta pertencente ao xénero Homo, considerada a especie homínida máis antiga de Europa e probable devanceiro da liña Homo heidelbergensis- H. neanderthalensis.

• Cando viviu?

Viviu fai uns 900 000 anos (Calabriense, Pleistoceno temperán).

• Como eran?

​Eran individuos altos, fortes, con rostro de trazos arcaicos e cerebro máis pequeno que o do ser humano actual, e con menos circunvoluciones cerebrais.

• Caracteres anatómicos.

Un conxunto de trazos moi primitivos no aparello dental, que levaron a establecer unha relación entre estes e os homínidos africanos do Pleistoceno Inferior. Unha mandíbula moi ben conservada dunha muller H. antecessor, de entre 15 e 16 anos, recuperada do xacemento da Gran Dolina ten similitudes moi claras coas do Home de Pequín ( Homo erectus), o que suxire unha orixe asiática de H. antecessor. Con todo, o patrón de desenvolvemento e erupción dos dentes é practicamente idéntico ao das poboacións modernas.

A morfoloxía facial é similar á de Homo sapiens, con orientación coronal e lixeira inclinación cara atrás da placa infraorbital que determina a presenza dunha fosa canina moi conspicua. O bordo inferior desta placa é horizontal e lixeiramente arqueado. O arco superciliar é en dobre arco e a capacidade encefálica, estimada a partir dun fragmento incompleto de óso frontal, indica unha cifra superior aos 1000 cm³. Mentres que H. erectus ten un patrón de crecemento facial que é similar ao observado nos primeiros Homo e os Australopithecus, tanto en H. antecessor como H. sapiens predomina a resorción ósea durante o crecemento facial. As similitudes entre a anatomía subnasal de H. antecessor e H. sapiens suxiren que a "modernización" da cara estaba xa claramente en marcha en H. antecessor.

• ​Xacementos onde se encontraron.

1. Crepano (Italia) en 1994.
2. Norfolk (Inglaterra) en 2010.
3. Gan Dolina (Atapuerca-España) en 1994 y 1995.
4. Sima del Elefante (Atapuerca-España) en 2007-2008.

Alicia Pérez Rivas

Homo sapiens - Álex Mendes

Homo Sapiens

La especie a la cual usted y todos otros seres humanos de vida sobre este planeta pertenecen es el Homo sapiens. Durante un tiempo de cambio climático dramático hace 200,000 años, Homo sapiens desarrollado en África. Como otros hombres primitivos que vivían en este tiempo, ellos juntaron y cazaron el alimento, y desarrollaron los comportamientos que les ayudaron a responder a los desafíos de supervivencia en entornos inestables.

Anatómicamente, la gente moderna generalmente puede ser caracterizada por el con más ligereza construyen de sus esqueletos comparados a la gente más temprana. La gente moderna tiene sesos muy grandes, que varían en el tamaño de la población a la población y entre machos y hembras, pero el tamaño medio es aproximadamente 1300 centímetros cúbicos. El alojamiento de este cerebro grande implicó la reorganización del cráneo en lo que es pensado como "moderno" - un cráneo de pared delgada, alto saltado con un apartamento y cerca de la frente vertical. Caras modernas humanas también muestran mucho menos (si alguno) de las cejas pesadas y el prognatismo de otros hombres primitivos. Nuestras mandíbulas también menos pesadamente son desarrolladas, con más pequeños dientes.

Los científicos a veces usan el término " el Homo sapiens anatómicamente moderno " para referirse a los miembros de nuestra propia especie que vivió durante veces prehistóricas.

Historia de Descubrimiento:

A diferencia de cada otra especie humana, Homo sapiens no tiene un espécimen de tipo verdadero. En otras palabras, no hay un individuo de Homo sapiens particular que los investigadores reconocen como ser el espécimen que dio su nombre al Homo sapiens. Incluso aunque Linnaeus primero describiera nuestra especie en 1758, no era acostumbrado en aquel tiempo para designar especímenes de tipo. Es rumoreado que en 1994 el paleontólogo Robert Bakker formalmente declaró el cráneo de Capa de lluvia de Bebedor de Eduardo como el "lectotype", un espécimen esencialmente que sirve como el espécimen de tipo. Cuando la Capa de lluvia, él mismo un gran paleontólogo, murió en 1897, él willed sus restos a la ciencia, y ellos son sostenidos por la Universidad de Pensilvania. Pero un espécimen de tipo debe ser el que examinado por el autor original que llama una especie, entonces los restos de la Capa de lluvia no se licencian. 

¡No sabemos todo sobre nuestra propia especie - pero seguimos aprendiendo más! Por los estudios de fósiles, genética, comportamiento, y la biología de gente moderna, seguimos aprendiendo más sobre quien somos.

Debajo son algunas preguntas todavía sin contestar sobre el Homo sapiens que puede ser contestado con futuros descubrimientos: 

• ¿Quién era nuestro antepasado directo evolutivo? ¿Era ello Homo heidelbergensis, como muchos paleoantropólogos piensa, u otra especie?

• ¿Cuánto intercría de ocurrido entre nuestra especie y Homo neanderthalensis?

• ¿Qué sostiene el futuro para nuestra especie en un sentido evolutivo? 

Como Ellos Sobrevivieron: 

El Homo sapiens Prehistórico instrumentos no sólo hechos y usados de piedra, ellos también se los especializaron e hicieron una variedad de instrumentos más pequeños, más complejos, refinados y especializados incluyendo instrumentos compuestos de piedra, anzuelos y arpones, arcos y flechas, lanzadores de lanza y cosiendo agujas.

Información de Árbol Evolutiva: 

Los fósiles y el ADN confirman que la gente es una de más de 200 especie que pertenece a la orden de Primates. Dentro de aquel grupo más grande, gente es anidada dentro de la gran familia de mono. Aunque nosotros no nos desarrolláramos de ningunos de los monos que viven hoy, compartimos características con chimpancés, gorilas, y orangutanes (los grandes monos), así como otros monos. Más probablemente nos desarrollamos de Homo heidelbergensis, el antepasado común que compartimos con el Neanderthal, que es nuestros parientes extintos más cercanos.

Cro-Magnon 1

Cro-Magnon 1 está un esqueleto de mediana edad, masculino de uno de los primeros fósiles modernos humanos alguna vez encontrados, en Cro-Magnon, Francia en 1868. Los científicos estiman su edad en la muerte en menos de 50 años. Excepto los dientes, su cráneo es completo, aunque los huesos en su cara perceptiblemente sean picados de una infección fungal.

Skhul V

Skhul V fue recuperado de la Cueva Skhul cerca del Montaje el Carmelo, Israel, con los esqueletos de nueve otros adultos y niños. Algunos rasgos anatómicos, como las cejas y el bollo occipital del macho Skhul el cráneo de V son evocadores de gente más temprana; sin embargo, la V de Skhul también tiene la frente alta, vertical y el cráneo dado la vuelta típico de cráneos modernos humanos.

carla homínidos

 HOMO ERECTUS

O Homo erectus foi unha especie homínida, que se atopau, entre 1.8 de anos atrás a hai 143 mil. Orixinouse en África e expandiuse chegando de Inglaterra,  a India, Sri Lanka, e a Xava.

O Homo erectus tamén empregou utensilios máis diversos e sofisticados que os seus predecesores.  Os útiles que conservamos de ambos os dous períodos son de pedra.  A cultura achelense comezou hai 1,2 millóns de anos e finalizou hai 500.000 anos. 

O Homo erectus foi o primeiro homínido que tivo como actividade principal a caza, permanecendo a busca de presas como actividade secundaria. Foi a primeira especie humana en saír de África: dende o Gran Val do Rift migrou ata o Mar Vermello, Asia e Europa aprendendo a dominar a súa contorna por primeira vez e creando posibelmente os rudimentos da linguaxe.

Hai dúbidas sobre se foi capaz de controlar o lume.

Franz Weidereich descubriu  o asentamento máis importante de Homo erectus, preto de  Pequín, que recibiu primeiro o nome de Sinanthropus pekinensis ou Home de Pequín, aínda que máis tarde clasificouse como H. erectus. O cranio da táboa taxonómica procede do sitio de  Tautevel, no sur de Francia, escavado por Henry de Lumley.

Volcán Kilauea - Última hora

A Garda Nacional de Estados Unidos informou este domingo de que tres persoas foron rescatadas pola mañá tras quedar atrapadas polo avance de lava do volcán  Kilauea en Hawai, que entrou en  erupción o pasado 3 de maio.

Os afectados, dous homes e unha muller, súmanse así ás miles de persoas que foron evacuadas das súas vivendas na illa durante o último mes. Lávaa bloqueou o acceso á comunidade de  Kapoho e  Vacationland, segundo sinalou a axencia de Defensa Civil do condado de Hawai.

As  erupciones acabaron, ademais, cun lago da zona, cuxa auga hase  evaporado por completo, tal e como explicou o Observatorio de  Vulcanología do estado norteamericano.

O alcalde do condado de Hawai, Harry  Kim, ordenou o xoves unha nova evacuación obrigatoria en  Leilani  Estates no marco da cuarta semana de  erupciones  volcánicas e asegurou que os residentes que non abandonasen a zona nun prazo de 24 horas arriscaríanse a ser detidos polas autoridades.

A última fase da evacuación foi levada a cabo durante o venres e a mañá do sábado polo persoal do Corpo de Bombeiros e o Departamento de Policía, que colaboraron cos efectivos da Garda Nacional de Hawai.

Preto de 500 persoas residen na área de  Kapoho. A portavoz de Defensa Civil  Janed  Snyder indicou á axencia de noticias Reuters que se descoñece cantos continúan na zona.

Outros 2.000 residentes de  Leilani  Estates víronse obrigados a desprazarse debido á actividade do  Kilauea. As autoridades estiman que o número total de evacuados na illa ascendeu aos 2.500.

Daniel Moura González

Erupción do Kilauea en Hawái - Iker

A erupción do volcán Kilauea en Hawai deixounos imaxes espectaculares e á vez apocalípticas. Nos últimos días vimos ríos de lava que avanzan imparables polas estradas e tráganse as casas e os autos que atopan ao seu paso. Desde arriba, vese a súa cor laranxa incandescente e as columnas de fume. Durante anos, os organismos de emerxencia tentaron toda clase de estratexias para frear o avance de lávaa, desde arrefriala con auga ata bombardear o seu traxecto para debilitar o fluxo. Que tan efectivos resultaron estes mecanismos?

Os volcáns de Hawai son especialmente particulares, tanto, que as súas erupcións son unha categoría en si mesma entre as varias que os xeólogos teñen identificadas.

Chámaselles, como non, "erupcións hawaianas" e caracterízanse non tanto por ser explosivas, senón por despedir lavas que se derraman polo cráter e por gretas nas ladeiras do volcán.

A lava, que supera 1.000 graos de temperatura, pódese desprazar a unha velocidade que oscila entre 1 quilómetro por día ata 10 quilómetros por hora, segundo datos do Servizo Nacional de Xeoloxía e Minería de Chile. Aínda que parece líquida, a lava compórtase como unha mole en movemento, así que unha das estratexias que se tentaron é fragmentala para que perda a forza con que avanza.

Volcán Kīlauea

O Volcán Kīlauea é un volcán en escudo hiperactivo en Hawai, e o máis activo dos cinco volcáns que conforman a illa de Hawai; é tamén un dos volcáns máis activos da Terra. Situado ao longo da costa sur da illa, o volcán, cunha idade de 300 000 ata 600 000 anos, emerxeu do mar fai uns 100 000 anos; é o segundo volcán máis recente formado polo punto quente de Hawai e o actual centro eruptivo da cadea de montes submarinos Hawai-Emperador

A principios de Maio de 2018, centos de pequenos terremotos foron detectados na cara este de o Kīlauea, levando ás autoridades a evacuar unha parte da poboación dos arredores. O 3 de maio de 2018 o volcán finalmente fixo erupción en Puna despois de rexistrar un terremoto 5.0, causando a evacuación de emerxencia de Leilani Estates e   Lanipuna Gardens.O 22 de maio unha explosión no volcán, que se pode cualificar da máis violenta en máis de cen anos en todo o mundo,  precipitou o crecemento do volume de lava emerxente, xa que acrecentou a cantidade de fisuras do volcán.

David Pérez Rodríguez    

Homo heidelbergensis - Iker

Homo heidelbergensis é unha especie extinta do xénero Homo, que xurdiu fai máis de 600 000 anos e perdurou polo menos ata fai 200 000 anos ( Ioniense, mediados do Pleistoceno). Eran individuos altos que en media tiñan unha estatura de 1,75 m cun peso de 62 kg entre homes, e 1,57 m con 51 kg entre femias.​ Tiñan grandes cranios que median 1200 cm³ en media,​ moi aplanados con relación aos do home actual, con mandíbulas saíntes e gran abertura nasal. Trátase da primeira especie humana na que é posible detectar indicios dunha mentalidade simbólica.

O seu nome científico deriva da proximidade da cidade de Heidelberg (Alemaña) ao lugar onde foron achados os primeiros fósiles, o que subliña o feito de que se trata dos primeiros Homo que alcanzaron as estepas do centro e norte de Eurasia. A súa anatomía foi descrita en gran parte polos restos atopados no xacemento da Sima dos Ósos en Atapuerca. Hoxe día, emporiso, sábese que a poboación da Sima dos Ósos non pertencía á especie H. heidelbergensis, senón que se trataba dunha especie pertencente á liñaxe dos neandertales, chamados preneandertales. Aínda que non pertencen á especie h. Heidelbergensis, a súa especie aínda non foi bautizada cun nome propio, coñecéndose simplemente como «grupo da Sima dos Ósos».

Kilauea: Alerta Máxima

os recentes  sismos do volcán  Kilauea fai que  Hawai estea en alerta por unha posible  erupción inminente.  Kilauea é un volcán en escudo  hiperactivo en Hawai, e o máis activo dos cinco volcáns que conforman a illa de Hawai; é tamén un dos volcáns máis activos da Terra. A historia  eruptiva do  Kilauea foi moi longa e activa; o seu nome significa «cuspindo» ou «propagándose moito» en  hawaiano, en referencia aos seus frecuentes  derramamientos de lava.

a primeira  erupción documentada do  Kilauea ocorreu en 1823, cando o volcán foi posto baixo observación por primeira vez.  A actividade  eruptiva no cume era case continua durante gran parte do século  XIX, e tras unha pausa entre 1894 e 1907, continuou ata 1924. Producíronse 5  erupciones históricas na zona de ruptura suroeste do volcán, e 24 ao longo da zona de ruptura oriental, sobre todo ao longo da parte superior desta zona.

Outras erupcions producíronse pouco despois, en 1954, 1955, e 1959, culminando nun gran episodio en 1960, cando a actividade  sísmica e as erupcions freáticas baseadas en fisuras deron paso a un masivo fluxo de lava que afectou a varias comunidades evacuadas e centros turísticos. Despois dos sucesos de 1960, ocorreron erupcions anuais e case continuas, un estado de actividade volcánica que segue hoxe en día.

A principios de Maio de 2018, centos de pequenos terremotos foron detectados na cara este Kilauea, levando ás autoridades para evacuar unha parte da poboación dos arredores. O 3 de maio de 2018 o volcán finalmente fixo erupción en Puna despois de rexistrar un terremoto 5.0, causando a evacuación de emerxencia. Para o 6 de maio do mesmo ano 26 casas foran devoradas por varios fluxos de lava. O 22 de maio sucedeu unha explosión no volcán, que se pode cualificar da máis violenta en máis de cen anos en todo o mundo, que precipitou o crecemento do volume de lava emerxente, xa que acrecentou a cantidade de fisuras do volcán.

Kilauea

 Kīlauea é un volcán  hiperactivo de Hawai, é o máis activo dos cinco volcáns que conforman a illa de Hawai e é tamén un dos volcáns máis activos da Terra. Situado ao longo da costa sur da illa, o volcán, cunha idade de 300 000 ata 600 000 anos, emerxeu do mar fai uns 100 000 anos; é o segundo volcán máis recente formado polo punto quente de Hawai e o actual centro  eruptivo da cadea de montes submarinos Hawai-Emperador. 

 Kilauea, na Illa Grande de Hawai, entrou en  erupción a principios de maio e a situación dos residentes foi empeorando constantemente.
E é que máis aló das continuas explosións que está a deixar a  erupción do volcán  Kilauea na maior illa de Hawai e da lava que arrasa con todo ao seu paso, súmase o problema dos gases que se desprenden cando a lava toca o océano.

O goberno local di que dous fluxos de lava chegaron ao océano Pacífico, creando nubes espesas coñecidas en inglés como " laze" pola combinación das palabras lava e  haze (brétema).
As nubes conteñen acedo  clorhídrico e partículas de vidro que poden causar irritación e dificultades para respirar.

"Mantéñase afastado de calquera pluma no océano (columna de fume). A pluma viaxa co vento e pode cambiar de dirección sen previo aviso",

Advertiron as autoridades xa que as emisións tóxicas de gases  volcánicos "triplicáronse como resultado das recentes  erupcións".

Ademais os  xeólogos advirten que o comportamento dos fluxos de lava é impredicible e instan os residentes a obedecer todas as advertencias da defensa civil de Hawai.

Miles de persoas deixaron os seus fogares nalgunhas áreas da illa xa que como consecuencia desa lava tamén se produciron varios incendios en bosques.

A pesar das preocupacións de seguridade nalgunhas áreas residenciais e a inquietude de que a cinza  volcánica poida interferir coas viaxes aéreas, moitas actividades turísticas seguen abertas, do mesmo xeito que os aeroportos da illa.

Aquí deixo un time lapse dunha das erupcións do volcán.

Lucía González Dapía

VOLCÁN KILAUEA, Olga

• Ademáis das continuas erupcións e correntes de lava que aún seguen arrasando centos de casas e kilómetros de natureza, hai unhas horas detectouse un sismo de magnitude 5,5 a cinco kilómetros do volcán, aunque esto non provocou ningunha alteración nas zonas próximas e no propio volcán, causou a preocupación de miles de persoas que están a punto de ser desaloxadas por mor da cercanía do magma que avanza sin pausa hacia as súas vivendas.

• Tamén se rescataron tres persoas que, igual que outras 2500, quedaron atrapadas baixo os efectos das correntes de magma que saen continuamente das fisuras do cráter dende hai  catro semanas. Todo isto está acompañado por un ascenso de gases que afectan procupantemente a atmósfera do planeta.

Volcán Kilauea

Estas variacións nas temperaturas producen unha clase de nubes denominadas de “lume”, que están relacionadas coa emisión de aire quente denominada Pyrocumulus. A orixe destas modificacións climáticas, provén das densas columnas de aire moi quente que forma longos tubos e que se dirixen ata unha zona onde converxen coa atmosfera para condesar o aire quente coas masas de aire frío e de aí fórmanse as nubes de tormenta. Estas nubes de lume que teñen a capacidade de volverse inestables e causar tormentas eléctricas, tamén se forman polo altísimo nivel de calor que xera lávaa do volcán, xa que se estima ten unha temperatura de 1,170 ° C (2,138 ° F). De acordo co USGS, nas zonas máis perigosas lávaa pode chegar a alcanzar alturas de 196 pés. A axencia tamén informou que o vento recolleu fíos de vidro volcánico chamados cabelos de Pelei (deusa hawaiana dos volcáns) que combinado con outros ingredientes climáticos han axudado a que se formen as nubes e elévense ata uns 19,685 pés de altura.

Aquí un exemplo do que está a pasar en Huawai.

https://twitter.com/twitter/statuses/1001099964699770880

David CP

Homo georgicus

Homo  georgicus é unha especie de  homínido establecida en 2002 a partir dos fósiles atopados un ano antes en  Dmanisi, no  Cáucaso, República de Xeorxia. Nun principio considerouse intermedia entre o  Homo  habilis e o  Homo  erectus, e relacionada co  Homo  ergaster, aínda que outras interpretacións  disienten da súa consideración como especie diferenciada e mesmo achegan estes mesmos fósiles como proba dunha hipotética única especie dentro do xénero  Homo. Os fósiles datáronse entre 1,8 e 1,6 millóns de anos. O tamaño do cerebro calculouse entre 600 e 680  c. c. A estatura estimouse en 1,5 m.


Cranio fósil de  Dmanisi.
Foi atopado primeiro gran parte dun esqueleto. Posteriormente houbo outros tres achados, incluído un cranio completo (pero sen dentes, só co canino esquerdo) e ademais, atopáronse asociados cos ósos, artefactos de pedra e de percusión, que lle permitían a esta especie cazar, matar animais e procesalos. Quedou establecida a condición de cazador do  Homo  georgicus e non de  carroñero nin de simple  recolector e consumidor de alimentos brandos vexetais. O  homínido de  Dmanisi consumía carne, e este produto puido ser a clave da supervivencia desta especie e doutros  homínidos habitantes de altas latitudes, sobre todo no inverno.

Ao parecer, os cinco individuos do  Dmanisi formaban unha familia que se viu envolvida nunha  erupción  volcánica que os obrigou a penetrar no abrigo, e logo morreron por asfixia debido ás cinzas  volcánicas. Esa é a explicación que se desprende do estudo dos estratos, e a razón de por que neste caso excepcional atopouse un número elevado de fósiles xuntos que eran de idades tan variadas.

Daniel Moura González